Op mijn 21e liep ik mijn eerste hersenschudding op. Ik gleed uit op de laatste dag van wintersport en knalde met mijn achterhoofd op een ijzig stuk piste. Terwijl ik flink last van mijn hoofd had ben ik toch doorgegaan met skiën. Later, in de gang naar het appartement, viel me op dat het leek alsof de muur scheef stond en ik verloor constant mijn evenwicht.
Bij thuiskomst in Nederland besloot ik toch maar naar de Eerste Hulp te gaan, omdat de klachten niet over gingen. Ik was, naast de hoofdpijn en het evenwichtsprobleem, ook misselijk. De neuroloog gaf aan dat ik een whiplash / evenwichtsstoornis / hersenschudding had. Dat zou na een paar weken weer over moeten zijn. Uiteindelijk heeft dat maanden geduurd.
Inmiddels heb ik vier hersenschuddingen opgelopen in de afgelopen tien jaar. Ik heb altijd veel gesport; skiën, hockey, voetbal, tennis en snowboarden deed ik graag. Helaas niet zonder risico.
Vijf jaar na die ene wintersport kreeg ik bij hockey een bal tegen mijn kin. Eerst had ik niet door dat ik een hersenschudding had, dat werd duidelijk toen ik die week erop tijdens mijn bijbaan heel veel vergat en afwezig reageerde. Gelukkig was ik na ongeveer zes maanden weer hersteld.
Weer twee jaar later haalde mijn teamgenoot tijdens een wedstrijd uit, waardoor haar stick tegen mijn hoofd kwam. Naast een flinke buil op mijn hoofd, kreeg ik last van vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn, misselijkheid, concentratie en evenwichtsproblemen. Het geluk bij een ongeluk was dat ik ervaring had met herstellen. Wederom duurde het zes maanden voor ik weer op de been was.
Tot de laatste keer. Vier jaar geleden kreeg ik tijdens een oefenwedstrijd van hockey een bal tegen mijn slaap. Na maanden reïntegreren op mijn werk, bleek ik toch weer te vroeg aan de slag te zijn gegaan. Ik kreeg steeds meer problemen met geheugen, vermoeidheid en evenwichtsklachten. Ik ben daardoor ook gestopt met hockey. Helaas had ik te weinig energie en concentratie om te blijven werken. Mijn wereld veranderde hierdoor compleet en dat was emotioneel gezien ook erg zwaar. Sommige artsen noemden het postcommotioneel syndroom (PCS), oftewel een langdurige hersenschudding.
Via mijn vrienden ben ik in contact gebracht met anderen die ook langdurig last houden van een hersenschudding. We wisselden tips met elkaar uit en dat was zo fijn! Daarom besloot ik mijn ervaringen te delen op mijn website http://www.ikhebeenhersenschudding.com. Schrijven hielp mij met het benoemen en verwerken. En op deze manier hoop ik dat een ander in dezelfde situatie niet opnieuw het wiel uit hoeft te vinden.
Ook kwam ik via Facebook in contact met Engelstalige lotgenoten, omdat ik informatie zocht op het internet, want ik zat zelf ook nog met veel vragen. Op Facebook was een grote groep van wel 2000 lotgenoten en daar heb ik veel van geleerd. Helaas zat er geen Nederlandse lotgenoot bij! Daarom heb ik op Facebook een groep voor Nederlandse lotgenoten opgezet, daar zitten nu meer dan 300 mensen in die elkaar voorzien van tips en ervaringen delen. De groep groeit nog elke dag.
Omdat je aan de buitenkant meestal niets ziet van een hersenschudding, ervaar ik dat het lastig is voor je omgeving om te begrijpen wat je doormaakt. Het is fijn om hier met lotgenoten over te kunnen praten!
Tijdens mijn hersenschudding merkte ik dat de kennis over PCS en hersenschudding erg versnipperd is in Nederland. Daarom heb ik samen met een lotgenoot Stichting Hersenschudding opgezet.
Geef een reactie